باید کمک کنی کمرم را شکسته اند

بالم نمی دهند ، پرم را شکسته اند

نه راه پیش مانده برایم نه راه پس

پل های امن پشت سرم را شکسته اند

هم ریشه های پیر مرا خشک کرده اند

هم شاخه های تازه ترم را شکسته اند

حتی مرا نشان خودم هم نمی دهند

آیینه های دور و برم را شکسته اند

گلهای قاصدک خبرم را نمی برند

پای همیشه ی سفرم را شکسته اند

حالا تو نیستی و دهان های هرزه گو

با سنگ حرف مفت ، سرم را شکسته اند

شعر: مهدی فرجی

خبر خـیر تو از نقـــل رفیقـــــان سخت است

حفظ حالات من و طعنـه ی آنان سخت است

لحظه ی بغـض نـشد حفــظ کنم چشــمم را

در دل ابـــر نگــهـــداری بـــــاران سخت است

کشتی کوچک من هر چه که محــکم باشد

جَستن از عرصه ی هول آور طوفان سخت است

ســاده عاشق شده ام ساده تر از آن رســوا

شهره ی شهر شدن با تو چه آسان... سخت است

ای که از کوچه ی ما می گذری ، معشـــوقه!

بی محلی سر این کوچه دوچندان سخت است

زیـر بــاران که به من زل بزنی خواهی دید:

فن تشخیص نم از چهره ی گریان سخت است

کوچه ی مهـــــر _ سـر نبش ، کماکان باران...

دیــدنِ حـجلــه ی من اول آبــــان سخت است!!

کاظم بهمنی

قربانی،اثر مرتضی کاتوزیان،رنگ و روغن روی بوم،1355

امشب به ساز خاطره مضراب می­ زنم

مضراب را به یاد تو بی تاب می ­زنم 

 آری، کویر عاطفه‌ام، تشنه توام

دل را به یاد توست که بر آب می زنم

فانوس آسمانی و من هم ستاره وار

 چشمک به سوی زورق مهتاب می­ زنم

رفت آن شبی که اشک مرا خواب میربود

"امشب به سیل اشک ره خواب میزنم"

 بین هجوم این همه تصویر رنگ رنگ

تنها نگاه توست که در قاب میزنم

 شعر: حسین منزوی 

 نوازنده تار(مرحوم لطفی)، اثر ایمان ملکی،رنگ و روغن روی بوم،1377

دل نوشت:

♥ این روزها نوازنده خوبی شده ام...

دلم شور می زند،

چشمانم تار...! ♥

از سخن چینان شنیدم آشنایت نیستم

خاطراتت را بیاور تا بگویم کیستم!

 سیلی هم صحبتی از موج خوردن سخت نیست

صخره ام هر قدر بی مهری کنی می ایستم

تا نگویی اشک های شمع از کم طاقتی است

در خودم آتش به پا کردم ولی نگریستم  

چون شکست آینه، حیرت صد برابر می شود

بی سبب خود را شکستم تا ببینم کیستم

زندگی در برزخ وصل و جدایی ساده نیست

کاش قدری پیش از این یا بعد از آن می زیستم

فاضل نظری

آلبوم قدیمی، اثر ایمان ملکی،رنگ و روغن روی بوم، 1385

♥ خدا!

یا خیلی برگردون عقب،

یا بزن بره جلو...

اینجای زندگی خیلی دلم گرفته!!! ♥

دکترها می گویند

دیدنت برای بیماری قلبی ام خوب است

بیچاره دکترها

چقدر درس خواندند

تا بفهمند

دیدنت برای بیماری قلبی ام خوب است

مسافر کناری ام که پیاده شد

پنجره ای گیرم آمد

باقی مسیر را گریستم...

لیلا کردبچه/ حرفی بزرگتر از دهان پنجره

بغض فروخورده ام ،چگونه نگریم؟!

غنچه پژمرده ام، چگونه نگریم؟!

رودم و با گریه دور میشوم از خویش

از همه آزرده ام ،چگونه نگریم؟!

مرد مگر گریه میکند؟ چه بگویم؟!

طفل زمین خورده ام چگونه نگریم؟!

تنگ پر از اشک و چشم های تماشا

ماهی دلمرده ام ،چگونه نگریم؟!

پرسشم از راز بیوفایی او بود

حال که پی برده ام ،چگونه نگریم؟!

شعر: فاضل نظری

شعر: مانایاد فریدون مشیری

پی نوشت:

♥ اولین باری نیست که گریه میکنم؛ اما اولین بار است که گریه آرامم نمی کند...! ♥

خودت را جای من بگذار؛دلت بدجور میگیرد

                                 تمام خاطراتم را کسی با زور می گیرد                     

 همه گفتند عاشق شد؛همه گفتند خوشبخت است

و من هرگز نفهمیدم که چشم شور می گیرد                     

 تمام عمر عشقم را شبیه آتشی دیدم

که خشک و تر نمی فهمد به چندین جور می گیرد                    

تمام دلخوشی من همان تور سفیدی بود

    همان پیراهنی که بویی از کافور می گیرد                   

کلاف سرنوشتِ من به دستان تو وا می شد

 ولی بی تو دلم از نقطه های کور می گیرد                   

 تو رفتی و دل این ماهی تنها برایت مُرد

و دستِ وحشی او را کسی با تور می گیرد                   

 مرا در کاخ های بی طلوع خود رها کردی

ببین خوشبختی ازچشم ِقشنگت نور می گیرد                 

ببین برگرد این بار و خودت را جای من بگذار

!بدون چشم های تو... دلم بد جور می گیرد                  

شعر:بهار حق شناس

حالمان بد نیست غم کم می خوریم      کم که نه! هر روز کم کم می خوریم

آب می خواهم، سرابم می دهند         عشق می ورزم عذابم می دهند

خنجری بر قلب بیمارم زدند             بی گناهی بودم و دارم زدند

خود نمیدانم کجا رفتم به خواب          از چه بیدارم نکردی آفتاب؟؟

 دشنه ای نامرد بر پشتم نشست        از غم نامردمی پشتم شکست

 سنگ را بستند و سگ آزاد شد        یک شبه بیداد آمد داد شد

 عشق آخر تیشه زد بر ریشه ام        تیشه زد بر ریشه ی اندیشه ام

 عشق اگر این است مرتد می شوم     خوب اگر اینست من بد می شوم

 بعد ازاین با بی کسی خو می کنم       هر چه در دل داشتم رو می کنم

 بت پرستم،بت پرستی کار ماست       چشم مستی تحفه ی بازار ماست

 درد می بارد چو لب تر می کنم         طالعم شوم است باور می کنم

 من که با دریا تلاطم کرده ام            راه دریا را چرا گم کرده ام؟؟؟

 قفل غم بر درب سلولم مزن!           من خودم خوش باورم گولم مزن!

 من نمی گویم که خاموشم مکن         من نمی گویم فراموشم مکن

 من نمی گویم که با من یار باش        من نمی گویم مرا غمخوار باش

 من نمی گویم،دگر گفتن بس است      گفتن اما هیچ نشنفتن بس است

 روزگارت باد شیرین! شاد باش        دست کم یک شب تو هم فرهاد باش

 آه! در شهر شما یاری نبود             قصه هایم را خریداری نبود!!!

 وای! رسم شهرتان بیداد بود           شهرتان از خون ما آباد بود

 از درو دیوارتان خون می چکد         خون من،فرهاد،مجنون می چکد

 خسته ام از قصه های شوم تان         خسته از همدردی مسموم تان

 اینهمه خنجر دل کس خون نشد        این همه لیلی،کسی مجنون نشد

 آسمان خالی شد از فریادتان            بیستون در حسرت فرهادتان

 کوه کندن گر نباشد پیشه ام             بویی از فرهاد دارد تیشه ام

 عشق از من دورو پایم لنگ بود        قیمتش بسیار و دستم تنگ بود

 هیچکس دست مرا وا کرد؟ نه! 

                                    فکر دست تنگ ما را کرد؟ نه!

 هیچکس از حال ما پرسید؟ نه! 

                                    هیچکس اندوه ما را دید؟ نه!

 هیچکس اشکی برای ما نریخت         

                                    هر که با ما بود از ما می گریخت 

 گر نرفتم هر دو پایم خسته بود

                                    تیشه گر افتاد دستم بسته بود

 چند روزی هست حالم دیدنیست 

                                   حال من از این و آن پرسیدنیست 

 گاه بر روی زمین زل می زنم

                                     گاه بر حافظ تفأل می زنم

 حافظ دیوانه فالم را گرفت    

                                    یک غزل آمد که حالم را گرفت:

            ما ز یاران چشم یاری داشتیم    

            خود غلط بود آنچه می پنداشتیم...!

فال حافظ، اثر ایمان ملکی، 1382،رنگ و روغن روی بوم،134*100سانتیمتر

شعر: حمیدرضا رجایی

 پی نوشت: گذاشتن این پست با این محتوا،اونم دقیقا بیستم مهر روز بزرگداشت حافظ، کاملا تصادفی بود!

 پشت چراغ قرمز

پسرکی با چشمان معصوم  و دستانی کوچک گفت:

چسب زخم نمی خواهید؟

پنچ تا ، صد تومن؛

آهی کشیدم و با خود گفتم:

تمام چسب زخم هایت را هم که بخرم،

نه زخم های من خوب می شود نه زخم های تو...!!!

 پزشکان اصطلاحاتی دارند

که ما نمی فهمیم

ما دردهای داریم که آنها نمی فهمند؛

نفهمی بد دردی است...

خوش به حال دامپزشکان!

اشعار: مانایاد حسین پناهی

خدایش بیامرزاد...

این چار برگ خشک شده مال دفتر است؟!

نه! آخرین قمار من و دست آخر است

من را به چاه درد خود انداخت و گذشت

هرکس که گفت با من خسته برادر است...

گفتید عاشقید و به من... آه! بگذریم

چون شرح ماجرای شما شرم آور است

گفتید: «بی کسی به خدا سرنوشت توست

تنهاترین پرنده ی عالم، کبوتر است»

گفتید: «زندگی کن و خوش باش و دم نزن!»

این حرف ها برای من از مرگ بدتر است!

سرباز، برگ های مرا جمع می کند

ما باختیم، نوبت یک مرد دیگر است...

شعر: سید مهدی موسوی