احساس می‌کنم که غریبم میانتان

بیگانه با نگاه شما ، با زبانتان

بال مرا به سنگ شکستید و خواستید

عادت کنم به کوچکی آسمانتان؟!

قندیل‌های یخ دلتان را گرفته‌است 

دیریست رخنه کرده زمستان به جانتان

اینجا چقدر چلچله در برف مرده است

در شهر بی سخاوت بی آب و دان تان

دیگر تمام شد به نمک احتیاج نیست

از پا فتاده زخمیِ زخمِ زبانتان

خود را کنار ثانیه ها دفن می‌کنم

شاید چنین جدا بشوم از زمانتان

تنها رها کنید مرا تا بمیرم... آه!

احساس می‌کنم که غریبم میانتان... 

شعر: حسن صادقی پناه

♥ پنجره را باز کن

و از این هوای مطبوع بارانی لذت ببر...

خوشبختانه

باران ارث پدر هیچکس نیست! ♥

♥ یک لحظه گوش کن خدا

جدی می گم

نه شکوه است نه گلایه

در این دنیا

حال خیلی ها اصلا خوب نیست!

یک دستی به زندگی شان بکش! ♥

هـرگز تـو هـم مــانـنــد مـــن آزار دیــدی؟

یــار خــودت را از خــودت بــیــزار دیــدی؟

آیــا تـو هـم  هر پــرده ای را تا گشودی

از چــار چــوب پـنـجـــره دیـــــوار دیــدی؟

اصـلا بـبـیـنـم تـا بـه حـالا صـخــره بودی؟

از زیـــر امــــواج آســـمـان را تــار دیدی؟

نـام کـسی را در قـنـوتت گـــریـه کـردی؟

از «آتـنـا» گـفـتن «عــذابَ النـّار» دیدی؟

در پـشـت دیـوارِ حیاطی شعـر خوانـدی؟

دل کـنـدن از یــک خــانه را دشـوار دیدی؟

آیا تو هم با چشمِ بـاز و خیسِ از اشک

خواب کسی را روز و شب بـیـدار دیدی؟

رفتی مطب بی نسخه برگردی به خانه؟

بیـمار بـودی مثلِ من ؟ ، بیمار دیــدی؟؟

حقـا که بـا مـن فــرق داری ــ لا اقـل  تـو

او را که می خواهی خودت یک بـار دیدی!

شعر: کاظم بهمنی

                                    به شانه ام زدی

                                    که تنهایی ام را تکانده باشی؟!

                                    به چه دل خوش کرده ای؟!

                                    تکاندن برف

                                    از شانه های آدم برفی؟!!!

________________________

گروس عبدالملکیان

از سه چیز متنفرم:

     دورویی،                                              

پررویی،

                                       بی تفاوتی!

♥

کاش پرده می فهمید:

تا پنجره باز است،

فرصت رقصیدن دارد!

♥

و تنهایی
غرامتی است که باید
به جرم آگاهی ات بپردازی؛
آگاهی از "بیرون_بودگی" ات
یا گوسفند باش، یا تنها!

وقتی بیرونِ لذت های کوچکِ گله می ایستی
و بر "بیرون_بودگی" ات،آگاهی
آن گاه صلیبِ تنهایی ات را باید بر دوش کشی،
بی هیچ شکایتی،
بی هیچ یاری کننده ای.

با این همه
بگذار زندانِ تنهایی،خانه ات باشد؛
این نشانه خوبی است.
شبی که در زندان_خانه تنهایی سکنی گزینی
الهه شاعرانگی از تو آبستن خواهد شد.
پس بگذار تنهایی تقدیرت باشد.

و هر پیام آور نیوشایی
برای فرو آوردنِ پیام خدایان
بر فراز کوه شده است
و چون فرو آمده
پیروانِ فرومایه،
تمامِ صورتِ تاریخ را با شبحِ آن پیام چریده اند!
که تنها، تنهایان نمی چرند!

__________________________

شعر: علیرضا اسماعیل زاد

یازده اردیبهشت ماه یکهزار و سیصد و نود و یک

چه خوش است حال مرغی که قفس ندیده باشد

چه نکوتر آنکه مرغ‍‍ــی ز قفـس پریده باشد

پـر و بـال ما بریدند و در قفـس گشـودند

چه رها چه بسته مرغی که پرش بریده باشد

من از آن یکی گـزیدم که بجـز یکـی ندیدم

که میان جمله خوبان به صفت گزیده باشد

عجب از حبیـبم آید که ملول می نماید

نکند که از رقیبان سـخنی شـنیده باشد

اگر از کسی رسیده است به ما بدی بماند

به کسی مبـاد از ما که بدی رسـیده باشد...

♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥  

شعر: صادق سرمد

♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥