حالمان بد نیست غم کم می خوریم      کم که نه! هر روز کم کم می خوریم

آب می خواهم، سرابم می دهند         عشق می ورزم عذابم می دهند

خنجری بر قلب بیمارم زدند             بی گناهی بودم و دارم زدند

خود نمیدانم کجا رفتم به خواب          از چه بیدارم نکردی آفتاب؟؟

 دشنه ای نامرد بر پشتم نشست        از غم نامردمی پشتم شکست

 سنگ را بستند و سگ آزاد شد        یک شبه بیداد آمد داد شد

 عشق آخر تیشه زد بر ریشه ام        تیشه زد بر ریشه ی اندیشه ام

 عشق اگر این است مرتد می شوم     خوب اگر اینست من بد می شوم

 بعد ازاین با بی کسی خو می کنم       هر چه در دل داشتم رو می کنم

 بت پرستم،بت پرستی کار ماست       چشم مستی تحفه ی بازار ماست

 درد می بارد چو لب تر می کنم         طالعم شوم است باور می کنم

 من که با دریا تلاطم کرده ام            راه دریا را چرا گم کرده ام؟؟؟

 قفل غم بر درب سلولم مزن!           من خودم خوش باورم گولم مزن!

 من نمی گویم که خاموشم مکن         من نمی گویم فراموشم مکن

 من نمی گویم که با من یار باش        من نمی گویم مرا غمخوار باش

 من نمی گویم،دگر گفتن بس است      گفتن اما هیچ نشنفتن بس است

 روزگارت باد شیرین! شاد باش        دست کم یک شب تو هم فرهاد باش

 آه! در شهر شما یاری نبود             قصه هایم را خریداری نبود!!!

 وای! رسم شهرتان بیداد بود           شهرتان از خون ما آباد بود

 از درو دیوارتان خون می چکد         خون من،فرهاد،مجنون می چکد

 خسته ام از قصه های شوم تان         خسته از همدردی مسموم تان

 اینهمه خنجر دل کس خون نشد        این همه لیلی،کسی مجنون نشد

 آسمان خالی شد از فریادتان            بیستون در حسرت فرهادتان

 کوه کندن گر نباشد پیشه ام             بویی از فرهاد دارد تیشه ام

 عشق از من دورو پایم لنگ بود        قیمتش بسیار و دستم تنگ بود

 هیچکس دست مرا وا کرد؟ نه! 

                                    فکر دست تنگ ما را کرد؟ نه!

 هیچکس از حال ما پرسید؟ نه! 

                                    هیچکس اندوه ما را دید؟ نه!

 هیچکس اشکی برای ما نریخت         

                                    هر که با ما بود از ما می گریخت 

 گر نرفتم هر دو پایم خسته بود

                                    تیشه گر افتاد دستم بسته بود

 چند روزی هست حالم دیدنیست 

                                   حال من از این و آن پرسیدنیست 

 گاه بر روی زمین زل می زنم

                                     گاه بر حافظ تفأل می زنم

 حافظ دیوانه فالم را گرفت    

                                    یک غزل آمد که حالم را گرفت:

            ما ز یاران چشم یاری داشتیم    

            خود غلط بود آنچه می پنداشتیم...!

فال حافظ، اثر ایمان ملکی، 1382،رنگ و روغن روی بوم،134*100سانتیمتر

شعر: حمیدرضا رجایی

 پی نوشت: گذاشتن این پست با این محتوا،اونم دقیقا بیستم مهر روز بزرگداشت حافظ، کاملا تصادفی بود!