آدمها چه موجودات دلگیری هستند...

 وقتی سوزنشان را نخ میکنی

تا برایت دروغ ببافند ...

چقدر میچسبد سیگارت را در گوشه ای بکشی

و هیچ کس با خنده های تو

به عقده هایش پی نبرد

از آدم ها دلگیرم

که خوب های خودشان را از بد ِ تو

مو شکافی میکنند

و بد هایشان را در جیب های لباس هایی که

دیگر از پوشیدنش خجالت میکشند

پنهان میکنند

از اینکه ژست یک کشیش را می گیرند وقتی هوای اعتراف داری

و درد هایت را که می شنوند

خیالشان راحت می شود هنوز می توانند کمی خودشان را از تو

کشیش تر ببینند

از آدم ها دلگیرم

که گرم می بوسند و دعوت می کنند

سرد دست می دهند و به چمدانت نگاه می کنند...

دلت...

دلت که از تمام دنیا گرفته باشد

تنها به درد بازگشت به زادگاهت میخوری...

دلم گرفته است...

همین را هم میخوانند و باز خودشان را

آن مسافر آخر قصه حساب میکنند...!!!