سلام من به تو ای اتفاق ناهنگام

همیشه سبز بمانی-همین-بهاراندام

تو آن قصیده ی معروف رودکی هستی

که قامتت زده پهلو به صنعت ایهام

تویی تغزّل شاعر در اوج کشف و شهود

همیشه سر زده از راه می رسی الهام

بهار! از تو چه پنهان که سخت دلگیرم

از این خزان که مرا خواست غنچه ای ناکام

دلم گرفته از این دوستان حق نشناس

که بعد مست شدن سنگ می زنند به جام

تو شاهزاده ی خوشبخت قصه ها هستی

که از کتاب به بیرون پریده ای آرام

من و تو آخر دنیا رسیده ایم به هم

چنان که آخر این شعر می رسم به سلام

چه حکمتی است که دوشیزه ی عروسکی ام

رسیده ام به تو در انتهای کودکی ام؟

شعر: علیرضا بدیع