و این منم که سپردی بدست طوفانم

و در خزان نرسیدی به داد چشمانم

صدایت از پس کوه غزل به گوشم خورد

و انعکاس صدایت ببین چه میخوانم؟

تو هر شبی غم خود را به آسمان گفتی

و من به کس نسرودم غم غزلخوانم

قسم به غرش دریا هنوز یاد توأم

اگرچه طعم غروب تو مانده بر جانم

من وتو از سر یک خط شروع ره کردیم

و من چه زود رسیدم به خط پایانم

برو که مثل همیشه سپردمت به خدا

و این منم که همیشه غریب میمانم…

شعر: امید صباغ نو